ΤΟ ΠΡΏΤΟ ΜΟΥ ΠΟΊΗΜΑ ΤΟ ΑΧ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ 1978

Τα όνειρα που έκανα σαν φύλλα μαραμένα 

ο άνεμος τα φύσηξε δεν άφησε κανένα 

Σκύβω μέσα στις χούφτες μου να μάσω ένα δύο, 

μα εκείνα σκόνη γίνονται σκορπάνε ένα γύρ

 

ΘΥΜΗΣΕΣ 1952

Ούτε το κλίμα στην αυλή, ούτε οι αμυγδαλιές υπάρχουν

 όλα τσιμέντο γίνανε τα βλέπω και σπαράζω

Εδώ ακούγονταν φωνές, γέλια και φασαρία,

τώρα ΑΠΌΛΥΤΗ ΣΙΩΠΉ ΑΠΟΛΥΤΉ ΗΡΕΜΊΑ .

το τζάκι δεν υπάρχει πια στα άχρηστα πεταμένο

το μονοπάτι άλλαξε τσιμέντο γεμισμένο

τα αμπέλια πούνε και οι συκιές έρημα όλα μείναν

κι ο κήπος εμαράζωσε κούτσουρα όλα γήναν

μόνο η ροδιά μας ξέμεινε η στέρνα το πηγάδι

να μου θυμίζουν εποχές και να κιλά το δάκρυ

Νομίζω όλα με κοιτούν, το κάθε τι ρωτάει:

-αυτοί που ζούσανε εδώ, τώρα που έχουν πάει?

Απάντηση γυρεύουνε μα ποιος να τους την δώσει,

οι αναμνήσεις μαχαιριές που μ' έχουνε σκοτώσει.

ΡΗΝΟΥΛΑ 29/7/2023

 

ΠΕΡΑΣΜΈΝΑ ΟΧΙ ΞΕΧΑΣΜΈΝΑ

Το καλοκαίρι έφθασε

δεν βλέω πιά την ώρα

μες το βαπόρι να βρεθώ

κι o νους μου πήρε….φόρα

Και πάλι εταξίδεψα

αυτή τη νοσταλγία

στον Πειραιά την έστειλα

τη…. φόρτωσα στα πλοία

….Bραδιά Αυγούστου σήμερα

κι εγώ στο καφενείο,

στο καφενείο του Μαντή

Θέ μου τι μεγαλείο!!!!!!!!!!!!!!!

Ο ήλιος πια εχάθηκε

και βγήκε το φεγγάρι

κι απέναντι μου στέκεται

το όμορφο Πλωμάρι

Τι μυρουδιά οι ευκάλυπτοι

μυρίζουν οι ακακίες

μυρίζει το αγιόκλημα

μυρίζουν οι γαζίες.

Τ αγέρι από τη θάλασσα

το νοτισμένο χόρτο

χίλιες και μύριες ευωδιές

φέρνουν σ αυτό το τόπο

…και να μέσα στη σιγαλιά

μέσα στην ησυχία

μια μελωδία ακούγεται

σωστή ‘ναι πανδαισία

Είναι τα κοριτσόπουλα

πού βγήκαν για σεργιάνι

βραδιά ειν’ Αυγουστιάτικη

κι ο ύπνος δεν τα πιάνει

Πας στο πεζούλι κάθονται

στων δένδρων τη συστάδα

και από εκεί ξεχύνεται

γλυκύτατη καντάδα

Κορίτσια εικοσάχρονα

η Πέρσα, η Ιουλία

η Παπαδούλα, η Μυρσινιώ

η Στάσα, η Μαρία

Και άλλες νιές της γειτονιάς

γιαγιάδες θα ναι τώρα

και όπου και αν βρίσκονται

καλή τους να ναι η ώρα .

Φεγγάρι έχει ολόγιομο

λαλούνε τα τριζόνια

κι εγώ εδώ αναπολώ

τα περασμένα χρόνια

Είναι όλα τώρα μακρινά

είναι πια αναμνήσεις

είναι γλυκές, ειν’ όμορφες,

μπορείς να μη δακρύσεις

Ρηνούλα

 

 ποιηση

Πουθενά σε κανενα αλλο μερος του κοσμου ,
ο ηλιος και η σεληνη δε συμβασιλευουν
τοσο αρμονικα,δε μοιραζονται τοσο ακριβοδικαια
την ισχυ τους , οσο επανω σε αυτο το κοματι
της γης που καποτε ,ποιος ξερει,σε τι καιρους απιθανους, ...
ποιος Θεος, για να κανει το κεφι του, εκοψε και φυσυξε
μακρια.... ιδιο πλατανοφυλλο καταμεσης του πελαγους.
Ο. ΕΛΥΤΗΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΣΒΟ....

 

ΟΛΑ ΟΣΑ ΑΓΑΠΩ....ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ..!!!

 

Από τα βάθη της ψυχής μου αλιεύω μνήμες
υγρές σαν θάλασσα από δάκρυα εικόνες
βλέμματα-ριζωμένες άγκυρες
νύχτες αγρύπνιας από λόγια ανείπωτα
υστερόγραφα μιας απουσίας.
...

Από τα βάθη της ψυχής μου αλιεύω οδύνες

κι Αλήθειες
κι ως την αυγή πορεύομαι μαζί τους,
γιατί το ξέρω πια καλά...
πως μόνο η κατάδυση στο έρεβος γεννά το φως